کویت به لحاظ موقعیت جغرافیایی خاص و داشتن منابع سرشار نفت، برقراری روابط با تمام کشورها رادر حفظ ثبات و امنیت خلیج فارس مثبت میداند. قانون اساسی کویت پایه روابط خارجی را با تأکید بر احترام متقابل و عدم مداخله در امور دیگران ذکر نموده‌است . موقعیت جغرافیایی و اقتصادی کویت از دلایل عمده تأثیرپذیری شدید کویت از حوادث خارجی به‌شمار می‌آید. قرار گرفتن این کشور در بخش شمال غربی خلیج فارس و در همسایگی کشورهای عربستان و عراق و نیز نزدیکی آن به جمهوری اسلامی ایران، جایگاه ویژه‌ای به لحاظ ژئوپلیتیکی برای آن ایجاد کرده‌است. در قرن بیستم که مسئله نفت بیش از پیش اهمیت ونقش سیاسی خود را نشان داد، کشورهای دارای نفت ، بیش از هر زمان دیگری در معرض تأثیرپذیری از وقایع سیاسی جهان قرار گرفتند، بطوری‌که هیچ یک از کشورهای تولید کننده نفت عملاً نتوانستند دربرابر رخدادهای جهان بیطرف و خنثی بمانند، زیرا آن‌ها منبعی را در اختیار داشتند که می‌توانست کشور را به قدرت برتر مبدل کند یا چرخ‌های ترقی قدرت دیگری را از حرکت بازدارد. از زمان اعلام استقلال کویت ، سیاست خارجی کویت تحت تاثیرقدرت نظامی عراق ونفوذ عربستان سعودی بوده است، به ویژه با توجه به نقش عربستان سعودی در آزادسازی کویت ، نفوذ آن کشور در کویت به شدت افزایش یافته و درشئون مختلف كويت دخالت ميكند و مقامات کویتی هم از آنجا که خود را مدیون کمک های عربستان سعودی میدانند عملا این نفوذ را پذیرفته اند علاوه بر آنکه عربستان سعودی به عنوان عضو ارشد شورای همکاری خلیج فارس از دیربازخود را برادر بزرگ کشورهای منطقه میداند و در امور داخلی آنان دخالت میکند. سیاست خارجی کویت مبتنی برحضور فعال در مجامع بین المللی ، انعقاد پیمان های دائمی با اعضای دائمی شورای امنیت ،تداوم رابطه سنتی با انگلیس ، تقویت نقش شورای همکاری خلیج فارس ، استفاده از اهرم پرداخت وام به سایر کشورها برای پیشبرد سیاست خارجی و تقویت حضور دیپلماتیک و تبلیغاتی در خارج از کشور استوار است . با توجه به نقش شیخ صباح الاحمد(امیر متوفی) به عنوان مسن ترین و باتجربه ترین شخصیت در بین رهبران کشورهای حوزه خلیج فارس نامبرده در طول دو دهه گذشته همواره در اختلافات بین اعضای شورای همکاری خلیج فارس و سایر کشورهای عربی نقش میانجی را ایفا کرده است و پس از وی نیز کویت تلاش میکند همین رویه را ادامه دهد ولی بدیهی است که هیچیک از مقامات کویتی کاریزمای شیخ صباح را ندارند.
روابط کویت با عراق
عراق مدعی است به موجب سوابق تاریخی ، کویت جزو خاک این کشور محسوب و در واقع دنباله بخش جنوبی بصره می‌باشد. این ادعا همواره موجب برخوردهای سیاسی و نظامی دو کشور شده‌است . حکومت بعثی عراق در اوت ۱۹۹۰ به دلیل ناکامی در جنگ ایران و عراق و ناتونی از پرداخت مطالبات هنگفت کویت از عراق در طول جنگ تحمیلی مقاصد خود را آشکار کرد وطی چند ساعت سراسر خاک کویت را به اشغال خود درآورد که به دومین جنگ خلیج فارس موسوم به جنگ نفت انجامید . پس از آزاد سازی کویت توسط ائتلاف بین المللی به رهبری امریکا ، تا زمان سقوط صدام جنگ سرد بین دو کشور ادامه یافت و با سقوط صدام در سال ۲۰۰۳ به تدریج روابط دو کشور بهبود یافت ودر حال حاضرطرفین تلاش میکنند روابط فیمابین را ارتقاء بخشند.
روابط کویت با آمریکا
روابط کویت با بلوک غرب به ویژه آمریکا به طور سنتی گسترده بوده است. درسال ۱۹۶۱ بلافاصله پس از اعلام استقلال کویت، روابط دیپلماتیک بین دو کشور برقرار شد و دامنه این روابط از سال ۱۹۷۱ و به ویژه پس از آزادسازی کویت تا سطح همکاریهای نظامی گسترش یافت. از آن تاریخ تا کنون کویت مبالغ هنگفتی صرف خریدهای نظامی از ایالات متحده نموده‌است. امروزه سرزمین کویت به صورت حیاط خلوت برای نیروهای امریکایی درآمده است . حضور چند هزار نظامی امریکایی درپایگاههای نظامی کویت و استفاده آزادانه و بدون کنترل از پایگاههای هوایی آن کشور نشانگر مقاصد امریکا برای حضور دایمی در آن کشور و اعمال سیاستهای منطقه ای آن کشور است.
از جمله مسائل مورد توجه در مناسبات کویت و آمریکا، وابستگی کویت به مواد غذایی وارداتی از آمریکاست که طی دهه های گذشته به‌طور مداوم رشد فزاینده‌ای داشته و این وابستگی در سطح بسیار بالایی برای کویت مطرح است . به دنبال سفر دوره‌ای شیخ صباح الاحمد به اروپا در سال ۱۹۹۴، امریکا برای اینکه از متحدان اروپایی خود عقب نماند، سفیر خود در سازمان ملل را به منطقه خلیج فارس اعزام نمود . وی درسفر به کویت، پیام پشتیبانی همه‌جانبه واشینگتن از اهداف سیاسی کویت در مناقشه با عراق را به اطلاع امیر و مسئولان کویت رسانید.
روابط کویت با جمهوری اسلامی ایران
پس از استقلال کویت در سال ۱۹۶۱ ایران ازجمله اولین کشورهایی بود که آن را به رسمیت شناخت و در ۲۲ دی ماه سال ۱۳۴۰ سفارت ایران در کویت افتتاح شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی شیخ صباح الأحمد وزیرخارجه وقت کویت از اولین نمایندگان سیاسی کشورهای منطقه بود که به دیدار رهبر انقلاب اسلامی شتافت ولی به تدریج در نتیجه تصورات غلطی که از مفهوم صدور انقلاب برای کشورهای منطقه ساخته شد با شروع جنگ تحمیلی ، کویت علیرغم اعلام رسمی بیطرفی حمایت همه جانبه ای را از عراق به عمل آورد و روابط کویت و ایران در طول جنگ ایران و عراق به دلیل حمایت کویت از عراق و رژیم صدام حسین تحت تأثیر قرار گرفت و به شدت تیره شد به ویژه کویت در استفاده از پرچم اتحاد جماهیر شوروی بر روی کشتی های خود و باز کردن پای آن کشور به خلیج فارس به جنگ نفتکش ها دامن زد ولی پس از پذیرش قطعنامه ، کویت روند تشنج زدایی از روابط را آغاز کرد و مرحله نوینی درروابط بین دوکشور پدید آمد. جمهوری اسلامی ایران جزءنخستین کشورهایی بود که در ساعات اولیه اشغال کویت توسط عراق ُ تجاوز آن کشور را محکوم کرد و تعدادزیادی از شهروندان کویتی را مورد پذیرایی قرار داد . پس از آزادی کویت ، تیم متخصص نفتی ایران در مهار چاههای به آتش کشیده شده نفت کویت مشارکت نمود و روابط در اغلب زمینه ها رو به بهبود نهاد. در طول سه دهه گذشته روابط دو کشورفراز و نشیب های مختلفی داشته است وبا توجه به حضور سیاسی و نظامی امریکا در کویت و نیز نفوذ عربستان سعودی درآن کشور ، روابط دوجانبه در حال حاضر دچارنوعی بی تفاوتی است و مقامات کویتی در ملاقات ها با مقامات ایالات متحده ، اروپا و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس همواره مواضع خصمانه ای ابراز میکنند.
روابط کویت با سایر کشورها
کویت پس از آزادی، عمدتاً تلاش های دیپلماتیک و همکاری خود را به سمت کشورهایی که در ائتلاف چند ملیتی شرکت داشتند، هدایت کرد. برعکس، روابط کویت با کشورهای حامی عراق از جمله اردن، سودان، یمن ، فلسطین و کوبا به سردی گرایید. از زمان پایان جنگ دوم خلیج فارس، کویت سخت تلاش کرده است تا متحدان خود را در سراسر جهان، به ویژه شورای امنیت سازمان ملل متحد حفظ کند. علاوه بر ایالات متحده، قراردادهای دفاعی با بریتانیا، روسیه و فرانسه نیزمنعقد کرده ، همچنین روابط نزدیکی با سایر کشورهای عربی که اعضای اصلی ائتلاف جنگ خلیج فارس بودند، مانند مصر و سوریه برقرار نمود.
روابط کویت با سازمانهای منطقه ای و بین المللی
کویت یکی از اعضای موسس شورای همکاری خلیج فارس، عضو سازمان کشورهای صادرکننده نفت ( اوپک) ، عضو سازمان همکاری اسلامی ، عضو اتحادیه عرب از سال ۱۹۶۱ و متحد غیرناتوی ایالات متحده است و در بیشتر سازمانهای منطقه ای و بین المللی عضویت دارد.
به دنبال برگزاری اجلاس ناتو در سال ۲۰۰۴ در استانبول با عنوان ” ابتکار همکاری استانبول” همکاری ناتو با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس در دستورکارقرار گرفت و کویت از اولین کشورهای عضو شورای همکاری بود که برای همکاری با ناتو اعلام آمادگی کرد ودر سال ۲۰۰۹ قراردادی با ناتو درباره تبادل اطلاعات و همکاریهای امنیتی و ترانزیت دریایی امضاء نمود. در تاریخ ۵ دسامبر ۲۰۱۳، یک هیئت کویتی از مقر ناتو بازدید وبا برخی مقامات آن سازمان دیدار و در این سفر درکارگاهی شرکت کردکه کارشناسان ناتودرآن از توسعه حضور ناتو در خلیج فارس، همکاری نظامی، مدیریت بحران و غیره سخن گفتند. ناتو در سال ۲۰۱۷ مرکز منطقه ای ابتکار همکاری استانبول را در کویت افتتاح نمود و کویت فعالانه در کارگاههای آموزشی ناتو شرکت نمود به طوری که تا سال ۲۰۱۹ حدود ۹۰۰ نفر نماینده از کشورها در این مرکز ، آموزش دیده اند . این اقدامات مقدمه ای بر دیگر همکاریهای نظامی و امنیتی ، مدیریت بحران ها و مبارزه با تروریسم و گسترش حضور ناتو در خلیج فارس گردیده است . به نظر برخی مفسران نظامی ، تامین امنیت اسرائیل وامنیت انتقال انرژی از منطقه ازجمله اهداف ناتو از اجرای این روند است.