قانون اساسی کویت اسلام را دین رسمی کشور و منبع اصلی قانونگذاری میداند .جمعیت های دینی اعم از شیعه وسنی در صحنه فرهنگی و اجتماعی کویت فعالند .مساجد و حسینیه ها در کویت فعال تر از سایر کشورهای منطقه هستند . وجود بیش از ۱۲۰۰ مسجد و پانصد حسینیه در کشور کوچکی مانند کویت گویای اهتمام جدی شهروندان و دولت به این امر است . اعضای خانواده حاکم و بسیاری از مقامات کشوری لیبرال بوده و اعتقادی به اسلامی کردن کشور ندارند ولی برای حفظ موقعیت خود در بین شهروندان ظواهر اسلامی را رعایت میکنند . ورود ومصرف مشروبات الکلی در کشور به کلی ممنوع است و از نظر پوشش اسلامی میتوان گفت حدود ۸۰ درصد زنان کویت دارای پوشش مناسب هستند و در بین ۲۰ در صد باقیمانده نیز بسیاری از همسران دیپلماتها و زنان خارجی دیده میشوند.
وضعیت آموزش در کویت
پس از تأسیس مدرسه مبارکه، آموزش و پرورش رشد چشمگیری پیدا کرد و مدارس در تمام مناطق کویت گسترش یافت. این پیشرفت با تأسیس دانشگاه کویت در سال ۱۹۶۶ به اوج خود رسید. آموزش یکی از مهم ترین زمینه هایی است که توسط دولت حمایت می شود وهزینه های آموزشی ۳.۸ درصد از تولید ناخالص ملی دولت را تشکیل می دهد. قانون اساسی کویت تصریح می کند که آموزش و پرورش حق هر شهروند کویتی است و تا پایان مقطع دبیرستان اجباری است.
کویت دارای بسیاری از مؤسسات آموزشی دولتی و خصوصی در سطح بالا است که در سطح جهانی به رسمیت شناخته شده اند، و دانشگاه کویت و اداره عمومی آموزش و آموزش کاربردی – کالج آموزش پایه تنها دو مؤسسه دولتی هستند که مدرک لیسانس و فوق لیسانس اعطا می کنند. دانشگاه کویت در سال۱۹۶۶ در زمان شیخ صباح السالم الصباح تأسیس شد و در حال حاضر دارای رشته های مختلف علوم انسانی و علوم پایه است . ایده تأسیس دانشگاه در کویت در سال ۱۹۶۰ مطرح شد و دولت کویت از سرآیورجینگز نماینده یونسکو، دکتر سلیمان حزین رییس دانشگاه اسیوط و دکتر کنستانتین زوریک معاون رئیس دانشگاه آمریکایی بیروت دعوت کرد گزارش توجیهی از امکان تأسیس دانشگاه در کویت تهیه کنند. با افتتاح دانشگاه، تعداد دانشجویان ۴۱۸ نفر و تعداد اعضای هیئت علمی ۳۱ نفر بود. در طول ۴۲ سال، تعداد دانشجویان به طور چشمگیری افزایش یافت و در سال تحصیلی ۲۰۰۸-۲۰۰۹ به ۲۶۰۰۰ دانشجو در ۱۴ دانشکده رسید. از سال ۲۰۰۰ دولت کویت اقدام به افتتاح دانشگاه های خصوصی کرد که مدارک دانشگاهی ارائه می دهند. این دانشگاه ها عبارتند از دانشگاه علوم و فن آوری خلیج فارس، دانشگاه آمریکایی کویت، کالج استرالیایی کویت ، دانشگاه بین المللی حقوق ، دانشکده مدیریت ماستریخت در کویت ، کالج بکس هل کویت وشعبه واحد دانشگاه آزادعربی (open university) از این جمله اند . تعدادی از سیاستمداران عرب و فلسطینی از جمله یاسر عرفات رییس سازمان آزادیبخش فلسطین از دانشگاه کویت فارغ التحصیل شده اند.
فرهنگ و هنر
کویت دارای قدیمی‌ترین جنبش هنر نوگرا در شبه جزیره عربستان است. از سال ۱۹۳۶، کویت اولین کشور خلیج فارس بود که بورسیه‌های هنری را اعطا کرد. هنرمند کویتی، مژب الدواری اولین هنرمند شناخته شده هنرهای تجسمی در منطقه خلیج فارس بودکه به عنوان بنیانگذار هنر تک‌چهره در منطقه شناخته میشود. در بخش هنرهای تجسمی، در بین هنرمندان برجسته کویت می توان به ایوب حسین، سامی محمد، عبدالرسول سلمان، حمید خزعل، عبدالله القصار و بدر القطامی اشاره کرد. در زمینه هنرهای معاصر نیز خالد الشطی، اسعد بوناچی و ثریا البقصمی سرآمد هستند . تئاترنیز در کویت اگرچه با توجه به متغیرهای اجتماعی دستخوش فراز ونشیب بوده است ، ولی از جمله فعالیت های برجسته هنری محسوب میشود .هنرمندان نامداری مانند عبدالحسین عبدالرضا، سعد الفرج، حیات الفهد، خالد النفیسی، سعاد عبدالله، غانم الصالح، مریم الغضبان، مریم الصالح ، هیفاء عادل ، داود حسین ، علی المفیدی و بسیاری دیگراز هنرمندان کویتی در منطقه خلیج فارس از شهرت برخوردارند. عموم این هنرمندان علاوه بر فعالیت در حوزه تئاتردر بیشتر سریالهای تلویزیونی حضور فعال دارند . تجربه سينمايي در كويت چندان موفق نبوده ولی در سال‌هاي اخيربه تدريج بهبود يافته است . کویت در عرصه تولید سریال های تلویزیونی پیشگام است و پخش سریال های کویتی در تلویزیون های کشورهای عربی خلیج فارس عموما با استقبال روبرو است . موسیقی کویت نیز به‌طور قابل توجهی بر فرهنگ موسیقی در سایر کشورهای عربی تأثیر گذاشته‌است.موسیقی سنتی کویت بازتابی از خاطرات سفرهای دریایی و ملوانان این کشور است، که به ژانرهایی چون فیجری مشهور است. کویت پیشگام موسیقی معاصرخلیج فارس است و در زمینه موسیقی، هنرآواز ، موسیقی کویت را متمایز می کند وآوازهای محلی معمولاً با عود، میرویس و کف زدن همراه است. ساز و عود در کویت بسیار استفاده می شود، درحالی که مردم صحرا از ساز معروف ربابه استفاده می کنند. کویت در سالهای اخیر چندین نویسنده برجسته معاصر همچون اسماعیل فهد اسماعیل، نویسنده بیش از بیست رمان و مجموعه‌های داستان کوتاه داشته و شواهدی وجود دارد که ادبیات کویت مدتها با ادبیات انگلیسی و فرانسه تعامل داشته‌است. از جمله مراکز فرهنگی کویت مرکز فرهنگی شیخ جابر آل احمد است که یک بنای برجسته معماری و فرهنگی کویت محسوب میشود و درطراحی و تکمیل آن ازاشکال هندسی پیچیده با الهام از معماری اسلامی استفاده شده است . این ساختمان شامل ۳ سالن تئاتر، ۳ سالن کنسرت، کنفرانس و نمایشگاه و مرکز اسناد تاریخی است.
کتابخانه های مهم کویت
کتابخانه ملی کویت: این کتابخانه در سال ۱۹۲۳ به همت تعدادی از نویسندگان کویتی تأسیس شد و کتب زیادی را از کتابخانه انجمن خیریه کویت که در سال ۱۹۱۳ تأسیس شده بود دریافت کرد.
کتابخانه عمومی ملی: کتابخانه ای است که در زمان شیخ جابر آل احمد آل صباح به موجب فرمان امیری و بر اساس تمایل دولت به حفظ یاد و خاطره ملت، از طریق مستندسازی میراث ملی و فرهنگی کویت در سال ۱۹۹۴ تأسیس شد و تمامی آثار ادبی و اسناد مربوط به کویت ، شبه جزیره عربستان و آثار تمدن عربی و اسلامی در آن وجود دارد.
کتابخانه البابطین
اولین کتابخانه تخصصی شعر عربی در جهان است. اعتبار تأسیس این کتابخانه متعلق به شاعر عبدالعزیز البابطین است که به دلیل اشتیاق وی به جمع آوری و حراست ازشعر عربی بنیان نهاده شده است. سنگ بنای آن در سال ۲۰۰۲ گذاشته شد و در سال ۲۰۰۶ افتتاح شد. این کتابخانه در قلب شهر کویت واقع شده است.
دیوانیه ها در کویت
کلیه شخصیت های برجسته کویت اعم از وزرا ، نمایندگان مجلس ، صاحب منصبان ،تجار و بازرگانان و شخصیت های سیاسی و اجتماعی در یکی از روزهای هفته در سالن پذیرایی منزل خود که به آن “دیوانیه” میگویند جلوس نموده و بازدید کنندگان را به حضور می‌پذیرند. دیوانیه ها در کویت قدمتی تاریخی دارند و در آغاز مکانی برای ملاقاتها و دید و بازدیدها بوده و معمولا اعضای خانواده حاکم و اشراف درجه اول کشوردارای دیوانیه بوده اند و مردم عادی به دیدن آنها میرفته اند ولی به تدریج در هر کوی و برزن دیوانیه ای به وجود آمد که معمولا متعلق به افراد ثروتمند محله بود . به مرور زمان دیوانیه ها گسترش یافت وبه مکانی برای حل و فصل منازعات و دید و بازدید ساکنان هر منطقه و مبادله اخبار مبدل گردید . برخی از دیوانیه ها توانستند نقش بارزی درنشر فرهنگ و علوم و گسترش مدارس ایفا کنند .دیوانیه ها همچنین محلی برای تبلیغات انتخاباتی و طرح مسایل سیاسی اجتماعی و نیز محل تفریح و سرگرمی به شمار میآیند . امروزه دیوانیه ها توسعه یافته وبه حدود ۲۰۰۰ دیوانیه رسیده است . سفرا و دیپلمات های کشورهای مختلف مقیم برای کسب اطلاعات و احیانا القای برخی از افکار و ایده ها در دیوانیه ها شرکت میکنند وصاحبان دیوانیه ها نیز حضور سفرا و دیپلماتها را برای خود نوعی پرستیژ وکسب اعتبار تلقی میکنند.