در امتداد تاریخ ایران، رهبرانی بودند که تاج بر سر داشتند اما از شجاعت تهی بودند؛ آنان با اولین طوفان، کشتی را ترک کردند. از رضاخان که در برابر متفقین زانو زد و تاج را به خواست بیگانگان رها کرد، تا محمدرضا پهلوی که دوبار تلخی فرار را چشید —بار اول در مرداد ۱۳۳۲، و بار دوم در دی ۱۳۵۷ هنگامی که امواج انقلاب اسلامی کاخ‌های او را لرزاندند.
اما با طلوع انقلاب، ورق برگشت؛ امام خمینی (قدس‌سره) با شجاعت بی‌نظیر، هیبت شاه را شکست و آمریکا را به زانو درآورد. او در بحبوحهٔ حملات موشکی در جماران ماند و به مردم آموخت که رهبر باید پیشگام میدان مقاومت باشد.
پس از ایشان، آیت‌الله سید علی خامنه‌ای (حفظه‌الله) چون خورشیدی دیگر طلوع کرد. در تیر ۱۳۶۰، ترور نافرجامی در مسجد ابوذر تهران، جسمش را زخمی کرد اما اراده‌اش را نشکست. ایشان از بیمارستان، پیام وفاداری به امام و مردم فرستاد و نوشت: «حادثه‌ای جزئی نباید باعث رنجش امام یا مردم قهرمان شود. ما باور داریم که باید سر شکسته شود تا ظرف باقی بماند.»
در اسفند ۱۳۶۳، با وجود انفجار در مصلی نماز جمعه، سخنرانی‌اش را قطع نکرد؛ آرامش بخشید، ایستاد، و به دشمن فهماند که از موضع خود عقب نمی‌نشیند.
در دفاع مقدس، بارها در جبهه‌ها و خط مقدم حضور یافت. حتی با توصیهٔ امام برای کاهش خطر، باز هم با مسئولیت و شور به میدان بازگشت.
در دی ۱۳۹۸، پس از شهادت سردار سلیمانی و تهدیدهای آمریکا به حمله به ۵۲ نقطهٔ ایران، آیت‌الله خامنه‌ای بی‌واهمه در جمع مردم قم ظاهر شد و روز بعد نیز در مراسم بزرگداشت شهید شرکت کرد.
در مهر ۱۴۰۳، در اوج تهدیدهای اسرائیل پس از عملیات «وعدهٔ صادق ۲»، اعلام کرد که نماز جمعه را در تهران اقامه خواهد کرد —و انجام داد؛ خطبه‌هایی که تجدید بیعتی خونین و حماسی بود.
و اکنون نیز، در شرایطی که طوفان‌های رسانه‌ای و جنگ روانی دشمنان در اوج است، با همان آرامش و شجاعت، مراسم محرم را در حسینیهٔ امام خمینی (ره) برگزار کرد؛ ضربه‌ای بر دهان دروغ‌گویان و امیدی برای دل‌های مؤمنان.
آیت‌الله خامنه‌ای فقط فرماندهٔ میدان نیست؛ ایشان قلب تپندهٔ میدان است. در آتش ایستاده، در تاریکی‌ها روشنی بخشیده، در بحران‌ها آرامش است، و در تهدیدها استواری.
شجاعت او نه از جنس فریاد، بلکه از جنس ایستادگی ریشه‌دار در ایمان و حکمت است؛ همچون شجاعت روز عاشورا، که نه فقط شمشیر کشیدن، بلکه ایستادن در لحظهٔ بلاست. او هر روز در عاشورای امت حضور دارد؛ نماد سربلندی ملتی که در طوفان‌ها نمی‌لرزد.