وزارت دفاع آمریکا با فروش سیستم موشکی توپخانهای متحرک با قابلیت بالای شلیک (HIMARS) و تجهیزات مرتبط به بحرین موافقت کرد.[گزارش کامل مرآة البحرین] ارزش این قرارداد نزدیک به ۵۰۰ میلیون دلار اعلام شده و شرکت «لوکهید مارتن» پیمانکار اصلی آن خواهد بود. این قرارداد که با هدف تقویت توانمندیهای نظامی بحرین در چارچوب همکاری دفاعی با ایالات متحده امضا شده، با انتقادها و پرسشهای گستردهای همراه شده است.
تسلیح مجدد و پرسشهای کلیدی
این قرارداد در شرایطی امضا شده که روابط میان بحرین و آمریکا به شکل قابلتوجهی توسعه یافته است. با این حال، پرسشهای مهمی مطرح میشود:
* چرا بحرین به چنین سیستم موشکی پیشرفتهای نیاز دارد؟ این کشور تاکنون در هیچ جنگی مستقیماً شرکت نداشته است.
* آیا اولویت کشور، تأمین نیازهای اساسی شهروندان مانند آموزش و بهداشت نیست؟
* آیا موشکها اولویت مهمتری نسبت به مطالبات کارگران و معلمان دارند؟ [تحلیل سیاستهای اقتصادی در بحرین]
این ابهامات نشان میدهد که سرمایهگذاری گسترده بر تسلیحات در شرایطی که مردم با ناامنی اقتصادی مواجه هستند، توجیه منطقی ندارد.
تاریخچه تسلیحات پیشرفته بحرین
اگر نگاهی به تاریخچه تسلیحاتی بحرین بیندازیم، مشخص میشود که این کشور در مارس ۲۰۲۴ اولین محموله موشکهای بهروزشده «PAC-3 MSE» را دریافت کرده و قراردادی چند میلیارد دلاری برای خرید تانکهای M1A2 Abrams SEPv3 منعقد کرده است. همچنین در سالهای اخیر، تسلیحات هوایی پیشرفته و بهروزرسانی ناوگان جنگندههای F-16 خود را دریافت کرده است. این روند، تمرکز شدید دولت بر تسلیح نظامی را نشان میدهد.
نماد امنیت ملی یا ابزار کنترل؟
به نظر میرسد استراتژی دولت بحرین این است که در شرایط ناامنی اقتصادی شهروندان، از تسلیحات به عنوان نماد امنیت ملی استفاده کند تا حداقل حس امنیت موشکی را برای مردم ایجاد نماید. این رویکرد در حالی است که در جنگ اخیر اسرائیل علیه ایران، بحرین نقش مستقیمی نداشته و دفاع موشکی را به نیروهای آمریکایی مستقر در خاک خود سپرده است.