عبدالنبی الشعله در روزنامه البلاد ادعا کرده است که «سقف آزادی بیان در کشور ما هرگز پایین نبوده، بلکه از ابتدا بالا بوده است.» اما نگاهی به واقعیتهای بحرین نشان میدهد که این ادعا کاملاً دور از حقیقت است.[گزارش کامل مرآة البحرین] این مقاله در واقع قصد دارد تصویری موجه و مثبت از حکومت بحرین ارائه دهد، حکومتی که از دوران استعمار بریتانیا تا امروز با سرکوب شدید صدای مخالفان شناخته شده است و آزادی بیان واقعی در آن تقریباً وجود ندارد.
موارد نقض آزادی بیان در بحرین
هرگونه بیان مخالف با سیاستهای حکومت در بحرین معمولاً با مجازاتهای سنگین، زندان و شکنجه مواجه میشود. برخی از مهمترین موارد نقض آزادی بیان در این کشور عبارتاند از:
* قوانین مبهمی که میتوانند علیه آزادی بیان تفسیر و اعمال شوند.
* بازداشتها، شکنجهها و سرکوبهای جسمی و روانی منتقدان.
* فقدان رسانههای مستقل و آزاد.
قوانین محدودکننده آزادی بیان
در قوانین بحرین نیز موارد متعددی وجود دارد که آزادی بیان را محدود میکند:
* قانون اساسی بحرین: آزادی بیان و مطبوعات را تضمین میکند، اما با شرایطی مانند «عدم مخالفت با اصول عقاید اسلامی» و «حفظ وحدت مردم» محدود شده است.
* قانون مجازات سال ۱۹۷۶: اهانت به پادشاه، نهادهای دولتی یا کشورهای دوست را جرم میداند.
* قانون مطبوعات و نشر سال ۲۰۰۲: انتشار هرگونه مطلب تهدیدکننده امنیت یا مخالف با «ارزشها» و «نظم عمومی» را ممنوع میکند.
* قانون مقابله با جرائم اینترنتی سال ۲۰۱۴: به فعالان شبکههای اجتماعی سختگیری میکند.
نتیجهگیری: سکوت یا اصلاح
واقعیت آزادی بیان در بحرین چیزی جز سرکوب و ممنوعیت نیست. بنابراین، هر کسی که خواهان بحث درباره این موضوع است [تحلیل قوانین محدودکننده در بحرین]، باید خواستار اصلاحات جدی و تغییرات اساسی در قوانین و ساختار امنیتی کشور باشد، وگرنه بهتر است سکوت کند؛ چرا که طرح چنین ادعاهایی تنها به پوشش واقعیت کمک میکند.