این پرسشی است که بسیاری از “تحلیلگران، نخبگان و رسانه‌های منطقه خاکستری و جبهه معارض” مطرح می‌کنند و هدف آن، شکستن همدردی عمومی و جذابیت الگوی اسلامی-ایرانی در میان ملت‌ها و بیداری‌ای است که عملیات‌های ایران در سرزمین‌های اشغالی به تصویر کشیده است.
این پرسش، یک مغالطه ذهنی است که به‌صورت سازمان‌یافته توسط اتاق‌های جنگ روانی رژیم صهیونیستی برای کشتن بیداری اسلامی-عربی استفاده می‌شود؛ درحالی که پرسش درست و دقیق این است: چرا رژیم صهیونیستی به جمهوری اسلامی تجاوز کرد؟!
پاسخ به این سؤال، جایگاه ایران را از زمان پیروزی انقلاب تاکنون مشخص می‌کند و دهان همه آن سخن‌پردازان فریبکار را خواهد بست. اما من شخصاً پاسخی نمی‌دهم و اجازه می‌دهم مقاومت فلسطین پاسخ دهد؛ فقط به سخنان فرمانده بزرگش یحیی السنوار درباره حمایت‌های همه‌جانبه ایران (تسلیحاتی، فنی و…) مراجعه کنید؛ امری که بر هیچ‌کس پوشیده نیست.
پس تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران دقیقاً به‌خاطر حمایت بی‌قیدوشرط از فلسطین است؛ حمایتی که آن را به یکی از اهداف استراتژیک خود تبدیل کرده و از مبارزان درون و بیرون فلسطین پشتیبانی می‌کند. این حمله از یک سو برای تضعیف جمهوری اسلامی و از سوی دیگر برای قطع کردن بازوی مقاومت فلسطین و دیگر نیروهای ضدصهیونیستی در منطقه بود—اما شکست خورد.
همان‌طور که آویگدور لیبرمن (وزیر جنگ سابق رژیم صهیونیستی) اعتراف کرد:«نتیجه تلخ و دردناک است! به‌جای تسلیم بی‌قیدوشرط ایران، جهان مجبور به مذاکرات سخت شد؛ درحالی که نظام ایران نه در غنی‌سازی اورانیوم، نه در تولید موشک‌های بالیستیک و نه در حمایت از مقاومت در منطقه و جهان کوچک‌ترین عقب‌نشینی نکرد.»
پس ایران عملا با سلاح و خون خود مانع کشتار فلسطینیان شده و هزینه این موضع‌گیری را با تحمل فشارها بر جغرافیا، خون شهروندان و منابع خود می‌پردازد.
اما پرسش اصلی اینجاست:
– کشورهای عربی و اسلامی که این «پهلوانان!» به آن تعلق دارند، کجا ایستاده‌اند؟ آیا وظیفه‌شان عمداً خدمت به اسرائیل و تحریف حقایق از روی کینه به ایران است؟!
– آیا شایسته‌تر نیست که به جای این کار، ملت‌ها را بیدار و همت‌ها را برای فلسطین و مردم مظلومش بسیج کنند؟!
– یا وظیفه واقعی‌شان(که گویا جز این نیست) جنگ با هرکس که علیه رژیم صهیونیستی می‌جنگد، است؟!