یک پژوهشگر بریتانیایی متخصص در امور غرب آسیا، «الیزابيث کیندال»، در تحلیلی تازه [گزارش کامل یمن نیوز] به بررسی عواملی پرداخت که توضیح میدهند چرا انصارالله – که در ادبیات غرب اغلب «حوثیها» یا دولت صنعا نامیده میشود – توانسته طی سالهای طولانی جنگ همچنان یک بازیگر محوری در یمن باقی بماند.
ریشههای اجتماعی و تاریخی انصارالله
کیندال تأکید میکند که انصارالله برخلاف گروههای سیاسی وابسته، از دل بافت اجتماعی و فرهنگی شمال یمن برخاسته است. مذهب زیدی، سنتهای قبیلهای و تاریخ سیاسی این مناطق، به این ارتش مشروعیتی عمیق بخشیده و موجب شده مردم استانهای صعده، عمران، حجه و صنعاء آن را بخشی طبیعی از جامعه خود بدانند.
تجربه طولانی در میدانهای نبرد
از اوایل دهه ۲۰۰۰، انصارالله با انواع درگیریها مواجه بوده و همین تجربه توانایی سازگاری با شرایط پیچیده را افزایش داده است. این تجربه نهتنها نظامی، بلکه فرهنگی است و به شکلگیری «فرهنگ مقاومت» منجر شده که بر خوداتکایی و انسجام داخلی تأکید دارد.
انسجام تشکیلاتی و فرماندهی متمرکز
کیندال میگوید برخلاف بسیاری از گروههای سیاسی یمن که دچار چنددستگی هستند، ساختار فرماندهی انصارالله منسجم و متمرکز است. همین انسجام باعث شده سیاستها در سطح نظامی و حاکمیتی با سرعت و هماهنگی بیشتری اجرا شوند و صنعا از سال ۲۰۱۴ تاکنون ثبات نسبی داشته باشد.
توان مدیریتی و اداره مناطق
با وجود شرایط جنگی و کمبود منابع، انصارالله توانسته سطحی قابل توجه از خدمات، امنیت و نظم عمومی را در مناطق تحت کنترل خود حفظ کند. این مدیریت کارآمد، تفاوتی مهم میان آنان و دولتهای ناکارآمد گذشته ایجاد کرده و رضایت نسبی مردم را به همراه داشته است.
جغرافیای استراتژیک و نقش منطقهای
کنترل بخشهایی از سواحل دریای سرخ و نزدیکی به مسیرهای کشتیرانی بینالمللی، قدرتی فراتر از مرزهای یمن به انصارالله داده است. این موقعیت استراتژیک، نقش آن را در معادلات منطقهای غیرقابل نادیده گرفتن کرده است.
ظرفیت فرهنگی و رسانهای
کیندال بر قدرت فرهنگی انصارالله تأکید میکند؛ استفاده از شعر، سرودها، ادبیات مقاومت و نمادهای تاریخی یمن، هویت جمعی را بازتولید کرده و پیوند عاطفی و ایدئولوژیک با جامعه ایجاد کرده است. این بخش از قدرت، اغلب توسط تحلیلگران خارجی نادیده گرفته میشود.
جمعبندی
قدرت انصارالله ترکیبی از عوامل اجتماعی، فرهنگی، نظامی و مدیریتی است. همین ترکیب چندلایه موجب شده این ارتش به بازیگری بادوام تبدیل شود؛ بازیگری که مواجهه با آن تنها از مسیرهای نظامی ممکن نیست، بلکه نیازمند درک عمیقتری از ریشههای مردمی و فرهنگی آن است.